Agustín
Fernández Paz era como te chamabas
e
é irónico pero en Paz é onde agora xa descansas.
Escritor
cunha gran sabedoría, que mágoa que xa non esteas,
pero
grazas ás túas obras recordarémoste cada día.
Se
che conto unha historia non me crerías,
pero
é que ler en galego nunca pensei que sería,
unha
das cousas esenciais na miña vida.
Todo
comezou cunha triste CARTA
DE INVERNO
que logo me enganchou
e
me entusiasmou para seguir lendo.
Grazas
a ti viaxei polo mundo como GAGARIN,
buscando
A CIDADE DOS DESEXOS para tratar, de ser feliz.
Contan
as historias que existen de verdade as FLORES RADIACTIVAS,
que
LONXE DO MAR escribían, CONTOS POR PALABRAS,
nas
que redactaban, as vidas dunhas RAPAZAS,
que
NO CORAZÓN DO BOSQUE se encontraban atrapadas,
por
unha NEVE INTERMINABLE,
que
nunca cesaba, nunca paraba e aínda por riba un AIRE
NEGRO
tamén as acompañaba.
Todas esas novelas agora forman parte da miña vida,
Todas esas novelas agora forman parte da miña vida,
e
é unha pena xa que un gran oco deixaxes en Galicia coa túa partida,
pero
co ÚNICO
QUE QUEDA É O AMOR
ensináchesme que non hai que renderse por moi grande que sexa o
bache.
No hay comentarios:
Publicar un comentario