O dúo Migallas estrea disco: Zaragallada

Desde Cabo Fisterra ata A Fonsagrada

e de Estaca de Bares a Calvos de Randín
resoa o noso canto, con voz de treboada,
enchendo toda a terra con ansias de vivir.

Xa se acabou de vez dicir amén,
que o pobo é quen goberna e ordena o que convén.
Nós somos quen de erguer a nosa voz tamén
e acordar todos xuntos o que hai que facer.

Porque unha terra fértil, fermosa e xenerosa
non pode esmorecer por catro lampantíns.
Deixemos as xenreiras “pra” unir as nosas forzas
e que por fin renaza este vello país.

Xa se acabou…

Queren facernos parvos con míseros contratos:
choiar catorce horas e sen as cotizar.
E eles, mentres tanto, a pasear no barco,
gastando os nosos cartos viven como “rajás”.

A eses que non pagan o que todos pagamos
e teñen as súas contas en paraísos fiscais,
e logo din, coitados, que xa non quedan cartos,
nin para sanidade nin servizos sociais.

O fútbol é a droga que nos dan os que mandan
e xunto cos programas que din “do corazón”.
Non queren que falemos das súas falcatruadas,
que nos organicemos para loitar por nós.

A eses cans de presa que desde os grandes bancos
nos meten un calote “pra” nos hipotecar
e bótannos á rúa e séguennos cobrando.
Son como sambesugas. Non paran de chuchar!

A eses desleigados que ao pór unha gravata,
como dixo o poeta, esquecen a súa nai,
habemos demostrarlles que a lingua que se mama
por moito que a asoballen xa nunca morrerá.

A eses señoritos que desde os seus despachos
esquecen as parroquias e as xentes do rural.
Non saben que o futuro está no noso agro
e non no chapapote das rúas da “ciudad”.