27 feb 2016

Por que Rosalía dixo que non volvería escribir en galego?

“Ni por tres, ni por seis, ni por nueve mil reales volveré a escribir nada en nuestro dialecto, ni acaso tampoco a ocuparme de nada que a nuestro país concierna”. Rosalía de Castro estaba moi enfadada cando lle escribiu estas palabras ao seu home, Manuel Murguía, nunha carta asinada en Lestrove en xullo de 1881.
 E non se sentía só doída, senón tamén fondamente decepcionada, polo que se desprende dos seus argumentos nese mesmo texto: “Se atreven a decir que es fuerza que me rehabilite ante Galicia. ¿Rehabilitarme de qué? ¿De haber hecho todo lo que en mí cupo por su engrandecimiento? El país si que es el que tiene que rehabilitarse para con los escritores, a quienes, aún cuando no sea más que por la buena fe y entusiasmo con que por él han trabajado, les deben una estimación y respeto que no saben darles”.

Malia o malestar así amosado non cumpriu, de todo, a súa advertencia. Publicou Dende as fartas orelas do Mondego no portugués Almanach das senhoras no 1885. Non houbo porén, é certo, máis libros en galego. Volveu ao castelán en En las orillas del Sar. Pero da lectura de poemas desta obra como ¡Volved!, Los robles, ¡Jamás lo olvidaré...! ou De asombro llena non se deduce que abandonase as súas inquietudes cara á súa terra.
Máis ben o contrario: remata ¡Jamás lo olvidaré! con estes versos: “mas ¡oh, Señor¡ a consentir no vuelvas/ que de la helada indiferencia el soplo/ apague la protesta en nuestros labios,/ que es el silencio hermano de la muerte,/ y yo no quiero que mi patria muera,/ sino que como Lázaro, ¡Dios bueno!,/ resucite a la vida que ha perdido;/ y con voz alta que a la gloria llegue,/ le diga al mundo que Galicia existe,/ tan llena de valor cual tú la has hecho,/ tan grande y tan feliz cuanto es hermosa.”
A tan citada misiva de Rosalía nacera en resposta ao escándalo que nalgúns xornais do país provocara o seu artigo Costumbres gallegas, publicado en Los Lunes de El Imparcial de Madrid. Nel referíase a un antigo costume dalgunhas zonas de costa galegas nas que as familias, como mostra de hospitalidade e “extrema xenerosidade”, realizarían o “sacrificio” de permitir que o mariñeiro forasteiro pasase unha noite cunha muller da casa.

Le a nova completa no Praza Pública

No hay comentarios:

Publicar un comentario