A noite de Sanxoán é hoxendía unha das festas máis ricas en
lendas, supersticións e costumes que acocha a nosa cultura. A noite de
Sanxoan é en Galiza a noite dos milagres e dos feitizos. Pero antes de
ser mutilada coa cristianízación, era a relixión popular na que os
espíritos do mal actuaban na escuridade con obxectivos malévolos na
percura dalgunha vítima.
Pretender saber a oríxe desta litúrxia sería perder-se nos estádios
máis ancestrais da vida mesma. Quizáis podería-se remontar ás
civilizacións prehistóricas e sobre todo dende que o home se decata do
movemento de translación ao redor do sol que anualmente percorre o noso
planeta. Dita observación puido ser consolidada cando a humanidade
logrou “domesticar” o lume. O dia no que o sol atinxe o maior tempo de
esplendor dá-se o 21 de xuño, fenómeno natural coñecido como “solstício
de verán”. A partir de entón, o tempo da claridade solar vai deminuindo
paseniño até o “solstício invernal” no día de San Silvestre. De seguido,
a luz diurna vai medrando até repetir o ciclo.
No mundo fantástico, esta noite é a noite do lume, coas lumeiradas,
as fogueiras, as cachelas ou cacharelas; pero tamén da auga, na que
reviven as propiedades das fontes santas e milagreiras, das nove ondas
do mar (que purifican e fecundan) e do orballo; e tamén do mundo
vexetal.
No hay comentarios:
Publicar un comentario